Ten film jest jak wakacje w raju. Szkoda, że trwa tylko 73 minuty.
Młody dokumentalista Pedro Gonzalez-Rubio, zajmujący się dotychczas tematyką ochrony przyrody, w swoim fabularnym debiucie pt. „Nad morzem” (Alamar) umieścił na pierwszym planie ludzi, uwieczniając na filmowej taśmie historię pewnej rodziny. Jorge i Roberta są ludźmi z dwóch różnych światów. On jest synem meksykańskiego rybaka, ona mieszka w wielkim mieście i nie potrafi wyobrazić sobie egzystencji z dala od cywilizacji. Dlatego nie mogą żyć razem, choć niegdyś łączyły ich gorące uczucia. Owocem związku Roberty i Jorge’a jest pięcioletni dziś Natan, żyjący na granicy tych dwóch, nieprzystających do siebie światów. W wakacje ojciec zabiera go do swojego domku nad morzem.
Miejsce akcji – rafa koralowa nad Morzem Karaibskim – nie jest tylko tłem wydarzeń lecz integralną częścią życia bohaterów. Jorge mieszka wraz z ojcem w drewnianej chatce na palach, w pobliżu Banco Chinchorro – rozległej rafy koralowej, położonej niedaleko meksykańskiego wybrzeża. Żyją skromnie, z połowu ryb a mimo to wyglądają na beztroskich i zadowolonych. W czasie wakacji Jorge opiekuje się Natanem, wtajemnicza go w sztukę nurkowania, łowienia i patroszenia ryb, pokazuje mu różne gatunki zwierząt a rezolutny chłopiec szybko uczy się szacunku do bogactwa świata przyrody.
Zażyłość łącząca ojca i syna wygląda bardzo naturalnie – nic dziwnego, skoro na ekranie widzimy nie zawodowych aktorów lecz tzw. naturszczyków. Nie ma tu żadnej gry aktorskiej. Pedro Gonzalez-Rubio, wykorzystując swoje wyczucie dokumentalisty, zarejestrował po prostu na taśmie filmowej kilka wspólnych dni Meksykańskiego rybaka Jorge Machado i jego syna Natana (Jorge wygląda trochę jak współczesny Robinson Cruzoe – długowłosy, szczupły i z bródką). Ważną postacią jest również mieszkający z nimi dziadek Natana – Nestor Marin, który opowiada, że chociaż codziennie robi właściwie to samo, nie czuje się stary ani znudzony. Wieczorem popija sobie beztrosko kawę w swojej skromnej, drewnianej chatce i po prostu spogląda na morze. Rano jest wypoczęty i gotowy do pracy. Tak niewiele potrzeba mu do szczęścia.
Relacje łączące bohaterów są pełne szacunku i zupełnie zaprzeczają wizerunkowi rodziny, utrwalonemu w wielu latynoskich filmach. Ojciec nie jest tu despotą, nie wychowuje syna w kulcie macho, traktuje chłopca życzliwie i wyrozumiale. I co najdziwniejsze, chociaż meksykańscy rybacy są biedni i żyją z dnia na dzień, obserwuje się ich z rosnącym poczuciem zazdrości. Nigdzie im się nie śpieszy, nie gonią za pieniędzmi, nie biorą kredytów na mieszkanie ani na samochód – wystarczy im stara łódka. Mimo to wydają się szczęśliwsi, niż my – zabiegane mieszczuchy, odkładający kasę na kilka dni urlopu w zatłoczonych nadmorskich kurortach.
Znakomite zdjęcia ukazują piękno meksykańskiej rafy koralowej i mieniącego się wszystkimi odcieniami błękitu Morza Karaibskiego. Dokumentalny styl, oszczędny w dialogi, w tym wypadku nie nuży lecz pozwala lepiej się przyjrzeć ulotnym chwilom, jakie łączą ojca i syna, zanim ten drugi powróci do cywilizacji. Aż chciałoby się tam być razem z nimi.
Jeśli zatem nie macie czasu lub pieniędzy na wakacje (lub jednego i drugiego), obejrzyjcie „Nad morzem” – spokojne, słoneczne, latynoskie kino z dobrym przesłaniem. Nie przeszkadza nawet jawnie ekologiczna wymowa filmu, gdyż pozbawiony jest nachalnego dydaktyzmu, jak to się często zdarza w dokumentach przyrodniczych. Szkoda, że film trafił na polskie ekrany na chwilę i w zaledwie kilku kopiach. Wybierzcie się na niego koniecznie. „Nad morzem” odpoczniecie i naładujecie się pozytywną energią.
